05 - El Maideh

El Maideh - Sofra e shtruar

Bismil-lahir Rrahmanir Rrahim

1. O ju që keni besuar! Përmbushni detyrimet tuaja. Të lejuara për ju për t’u ngrënë janë të gjitha kafshët përveç atyre të cilat do t’ju bëhen të njohura (më tej), (ndërsa) gjahu ju ndalohet kur jeni në gjendje Ihrami gjatë vizitës së Ka’bës (për Umre ose për Haxh). Sigurisht që Allahu urdhëron çfarë do Ai.

2. O ju që keni besuar! Mos cënoni shenjtërinë e Shenjave të Allahut, as të Muajit të Shenjtë, as të kafshëve të sjella për kurban, as atë me qafore (të caktuar për kurban), as njerëzit që vijnë në Shtëpinë e Shenjtë (në Mekë) për të kërkuar mirësinë dhe kënaqësinë e Zotit të tyre. Por kur të kaloni gjendjen e Ihramit, mund të gjuani dhe urrejtja ndaj disa njerëzve të cilët ju ndaluan ju njëherë nga vizita e El-Mesxhid El-Haram (e Xhamisë së Shenjtë në Mekë) të mos bëhet shkak që t’ju çojë ju në tejkalime (dhe armiqësi prej jush), por ndihmoni njëri-tjetrin në El-Birr dhe Et-Takva (mirësi, dëlirësi dhe përkushtim e frikë ndaj Allahut) dhe mos e ndihmoni njëri-tjetrin në gjynah dhe zemërim (duke kaluar kështu kufijtë). Dhe kini frikë Allahun, sepse padyshim që Allahu është i Ashpër në ndëshkim.

3. Të ndaluara për ju (për t’i ngrënë) janë: bagëtitë e ngordhura (e të patherura), gjaku, mishi i derrit dhe mishi i atyre kafshëve që janë bërë kurban për të tjerë e jo për Allahun, ose që janë bërë kurban për idhuj, ose mishi i atyre kafshëve mbi të cilat nuk është përmendur Emri i Allahut kur janë therur, mishi i kafshëve të mbytura, ose që kanë ngordhur nga goditja, nga rrëzimi, nga çjerrja me brirë dhe ajo që është kafshuar nga egërsira nëse nuk e therni dot para se të ngordhë,- si edhe mishi i atyre që janë therur në Nusub (altarë guri ku bëhet kurban në emër të idhujve, xhindeve, melekëve, njerëzve të shquar, shenjtorëve etj). E ndaluar është edhe të përdorni shigjeta për të kërkuar fatin ose për short. E gjithë kjo është Fiskun (mosnënshtrim ndaj Allahut dhe gjynah, gjë e dënueshme). Këtë ditë, ata të cilët nuk besuan kanë humbur të gjitha shpresat për fenë tuaj (që t’ju joshin e t’ju largojnë nga Besimi Islam), kështu që mos i kini frikë ata, por m’u frikësoni Mua. Këtë ditë Unë e përsosa fenë tuaj për ju, plotësova Mirësinë Time mbi ju dhe zgjodha për ju Islamin fe. Por sa për atë i cili shtrëngohet nga uria e madhe, pa qëllim për të bërë gjynah (të tillët mund të hanë nga ato që u përmendën më lart), atëherë Allahu është gjithnjë Falës i Madh, Mëshirëplotë.

4. Të pyesin ty (O Muhammed) se ç’është e lejuar për ta (për t’u ushqyer). Thuaj: “Të lejuara për ju janë Et-Tajjibat (të gjitha ushqimet e mira dhe të pastra, të lejuara nga Allahu). Sa për ato kafshë e shpezë gjahu të cilat ju i keni stërvitur për të gjuajtur, duke i stërvitur e mësuar siç ju ka udhëzuar Allahu, hani çfarë ato kapin për ju, por shqiptoni Emrin e Allahut mbi të dhe kijeni frikë Allahun. Vërtet Allahu është më i Shpejti në llogari.”

5. Janë bërë të ligjshme këtë ditë Et-Tajjibat (të gjitha ushqimet e mira e të pastra të lejuara nga Allahu). Ushqimi (mishi i bagëtive të therura, i kafshëve të tjera të ngrënshme etj) i ithtarëve të Librave të Parë (jehudive dhe të krishterëve) është i ligjshëm për ju dhe i juaji është i lejuar për ta. (Të lejuara për ju për t’u martuar) janë gratë e dëlira besimtare dhe gratë e dëlira nga ato të cilëve u janë zbritur Librat e Parë (jehudi e të krishterë) para jush, kur t’u keni dhënë atyre Mahrin (vlerën e përcaktuar) e duhur duke dëshiruar ndershmëri (duke u bashkuar në mënyrë të ligjshme). Dhe kushdo që mohon Besimin (Islam), atëherë puna e tij është e pavlerë dhe në Botën e Pastajme ai do të jetë prej të humburve.

6. O ju që keni besuar! Kur doni të kryeni faljen, lani fytyrat tuaja dhe duart tuaja deri në bërryla, kaloni duart e lagura mbi kokat tuaja, lani edhe këmbët deri në nyje. Nëse jeni në gjendje Xhunubi (të papastër nga marradhaniet me bashkëshortet ose si pasojë e ëndrrave të lagura), pastrohuni krejtësisht (lani gjithë trupin). Por në qoftë se jeni të sëmurë ose në udhëtim, ose pas kryerjes së nevojave vetjake, ose nga afrimi me bashkëshortet (ose ëndërrat e lagura etj) dhe nuk gjeni ujë, atëherë merrni Tejemum me dhe të pastër duke fërkuar fytyrat tuaja dhe duart. Allahu nuk do që t’ju vë në vështirësi, por Ai don t’ju pastrojë ju dhe të plotësojë Mirësitë e Tij mbi ju, që ju të mund të falënderoni.

7. Dhe mbani në mendje Përkujtimin e Allahut mbi ju dhe Besën e Tij që lidhi me ju kur thatë: “Dëgjuam dhe u bindëm” dhe kijeni frikë Allahun. Vërtet Allahu është i Gjithëdituri për (gjithë të fshehtat në) gjokset tuaj.

8. O ju që keni besuar! Jini të fortë për Allahun dhe jini dëshmitarë të drejtë e mos lejoni që armiku dhe urrejtja ndaj të tjerëve t’ju bëjë që t’i shmangeni drejtësisë. Jini të drejtë: kjo është më afër përkushtimit dhe kini frikë Allahun. Padyshim që Allahu është në Dijeni të plotë për çdo gjë që ju veproni.

9. Allahu u ka premtuar atyre që besojnë (në Allahun dhe Islamin) dhe bëjnë vepra të drejta, se për ta do të ketë falje dhe shpërblim të madh (Xhennetin).

10. Ata të cilët mohojnë dhe përgënjeshtrojnë Ajetet Tona (provat, treguesit, shpalljet), janë ata të cilët do të jenë banorët e Zjarrit të Xhehenemit.

11. O ju që keni besuar! Kujtoni Përkujtimin e Allahut mbi ju, kur disa njerëz donin t’i zgjasin duart e veta kundër jush, por Allahu i zbrapsi duart e tyre prej jush. Kështu pra, kini frikë Allahun dhe vetëm tek Allahu le të vënë gjithë shpresat besimtarët.

12. Në të vërtetë Allahu mori betimin nga Bijtë e Israilit (jehuditë) dhe Ne caktuam dymbëdhjetë udhëheqës prej tyre. Allahu tha: “Unë jam me ju nëse ju kryeni rregullisht faljet, jepni Zekatin dhe besoni në të Dërguarit e Mi, i nderoni dhe i ndihmoni ata dhe lini tek Allahu hua të mirë (për ta marrë në Jetën Tjetër prej Tij). Padyshim që Unë do t’jua fal gjynahet dhe do t’ju pranoj në Kopshte (Xhennete) poshtë të cilëve rrjedhin lumenj. Por nëse ndonjë prej jush mohon pas kësaj, ai vërtet është i humbur prej Rrugës së Vërtetë.”

13. Kështu, për shkak se ata e thyen besën e dhënë, Ne i mallkuam ata dhe i bëmë zemrat e tyre gjithnjë e më të forta, gur. Ata u ndërrojnë fjalëve vendet e tyre të vërteta dhe kanë braktisur një pjesë të mirë të Mesazhit që iu dërgua atyre. Dhe ju vazhdimisht do të vëreni mashtrime tek ata, përveç të një pakice prej tyre, por ju i falni dhe mos ua vini re (mos i ndëshkoni për krimet e tyre). Vërtet Allahu i do Muhsinunët (ata që punojnë mirë në Rrugën e Allahut).

14. Edhe nga ata të cilët e quajnë veten të krishterë, Ne e morëm besën e tyre, por ata kanë braktisur një pjesë të mirë të Mesazhit që iu dërgua atyre. Kështu Ne mbollëm mes tyre armiqësi dhe urrejtje deri në Ditën e Ringjalljes (kur ata hodhën tej Librin e Allahut, nuk iu bindën të Dërguarve të Allahut dhe Urdhërave të Tij dhe tejkaluan jashtë mase çdo kufi në mosbindje ndaj Allahut). Dhe Allahu do t’ua bëjë të ditur atyre çfarë kanë bërë.

15. O ithtarë të Librave të Parë (jehudi dhe të krishterë)! Tash ka ardhur tek ju i Dërguari Ynë (Muhammedi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) duke ju shpjeguar mjaft prej atyre gjërave që ju i keni fshehur gjithnjë nga Libri juaj ose i keni kaluar shumë të tjera (lehtë e duke i lënë pa shpjeguar). Vërtet që ju ka ardhur nga Allahu një Dritë (Pejgamberi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) dhe një Libër i qartë (e ndriçues - Kur’ani).

16. Me anë të të cilit Allahu udhëheq të gjithë ata të cilët kërkojnë Kënaqësinë e Tij drejt rrugëve të paqës dhe Ai i nxjerr ata nga errësira në dritë me Vullnetin e Tij dhe i udhëzon në Rrugën e Drejtë (Islam).

17. Padyshim që në mosbesim janë ata të cilët thanë se Allahu është Mesihu, biri i Merjemes. Thuaju: “Atëherë kush ka fuqi sadopak kundër Allahut, nëse Ai do të shkatërronte Mesihun (Isain), birin e Merjemes, nënën e tij dhe gjithë ata që janë në tokë së bashku?” Dhe Allahut i takon sundimi i qiejve dhe i tokës dhe i gjithë ç’ka mes tyre. Ai krijon çfarë Ai do dhe Allahu është i Zoti për të bërë gjithçka.

18. Jehuditë dhe të krishterët thonë: “Ne jemi bijtë e Allahut dhe të dashurit (të zgjedhurit) e Tij.” Thuaju: “Përse atëherë Ai ju ndëshkon ju për gjynahet tuaja?” Por jo! Ju nuk jeni vetëm se qenie njerëzore, nga ato që Ai ka krijuar; Ai fal atë që Ai do dhe ndëshkon atë që Ai do dhe Allahut i takon sundimi i qiejve dhe i tokës dhe i gjithë ç’ka ndërmjet tyre dhe tek Allahu është kthimi i të gjithëve.

19. O ithtarë të Librave të Parë (jehudi e të krishterë)! Tash ka ardhur mes jush i Dërguari Ynë (Muhammedi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) duke jua qartësuar gjërat pas një ndërprerje në vazhdimësi të të Dërguarve, në mënyrë që të mos thoni: “Neve nuk na ka ardhur ndonjë përgëzues dhe këshillues.” Pra ja, ju erdhi përgëzuesi dhe këshilluesi. Dhe Allahu është i Zoti për të bërë gjithçka.

20. Kujto kur Musai i tha popullit të tij: “O populli im! Përkujtoni Mirësitë e Allahut mbi ju, kur Ai nxorri Pejgamberë nga gjiri juaj, ju bëri mbretër dhe ju dha çfarë Ai nuk i kishte dhënë askujt në gjithë Alemin (ndër njerëz e xhinde më parë).

21. O populli im! Hyni në tokën e shenjtë (Palestinë) të cilën Allahu e ka përcaktuar për ju dhe mos u ktheni mbrapa (në arrati), sepse kështu pastaj do të ktheheni të humbur.”

22. Ata thanë: “O Musa! Aty është një popull i fuqishëm dhe ne nuk do të hyjmë në të, deri sa ata të largohen prej tij. Kur ata të ikin, atëherë ne do të hyjmë në të.”

23. Dy burra prej atyre të cilët e kishin frikë Allahun dhe të cilëve Allahu u kishte dhuruar Mirësinë e Tij (ata të dy ishin Jusha dhe Kaleb) thanë: “I sulmoni nga porta, sepse kur ju të hyni brenda, fitorja do të jetë e juaja dhe vini shpresat tuaja vetëm tek Allahu, nëse jeni besimtarë të vërtetë.”

24. Ata thanë: “O Musa! Ne kurrë nuk do të hyjmë në të përderisa ata janë aty. Kështu që, shko ti dhe Zoti yt dhe luftoni ju të dy, ndërsa ne nuk po luajmë fare prej këtu ku jemi.”

25. Ai (Musai) tha: “Zoti im! Unë kam fuqi veçse për veten time dhe për vëllain tim, kështu që na veço neve prej popullit që është Fasikun (i panënshtruar dhe i pabindur ndaj Allahut).”

26. (Allahu) Tha: “Atëherë ajo (toka e shenjtë e premtuar) është e ndaluar për ta dyzet vjet. Të humbur do të enden nëpër tokë. Kështu që mos të të vijë keq për popullin Fasikun (të panënshtruar dhe të pabindur ndaj Allahut).”

27. Lexoju (O Muhammed) atyre (jehudive) edhe tregimin e vërtetë për dy djemtë e Ademit (Habilit dhe Kabilit), kur të dy flijuan kurban (për Allahun), dhe ai iu pranua vetëm njërit e tjetrit jo. I dyti (ai, të cilit nuk iu pranua kurbani) i tha të parit: “Do të të vras me të vërtetë.” I pari tha: “Vërtet Allahu pranon vetëm prej atyre që janë El-Muttekunë (të përkushtuar në Besimin e Pastër Islam).

28. Në qoftë se ngre dorë kundër meje për të më vrarë, unë kurrë nuk do të ngre dorën time kundër teje për të të vrarë ty, pasi unë i frikësohem Allahut, Zotit të Aleminit (njerëzve, xhindeve dhe gjithë ç’ekziston).

29. Vërtet unë dua që ti të marrësh edhe gjynahin tim mbi veten tënde bashkë me tëndin dhe atëherë ti do të jesh prej banorëve të Zjarrit dhe ky është shpërblimi për Dhalimunët (keqbërësit e mosbesimtarët).”

30. Kështu Nefsi (nepsi, uni) i të dytit e nxiti atë duke ia paraqitur si të drejtë vrasjen e vëllait të vet; ai e vrau atë dhe kështu u bë prej të humburve.

31. Pastaj Allahu dërgoi një korb i cili gërvishti me kthetra në tokë për t’i treguar atij që ta fshehë trupin e vdekur të vëllait të tij. Ai (vrasësi) tha: “Mallkuar qofsha! A nuk jam i aftë as sa ky korb që ta fsheh trupin e vdekur të vëllait tim?” Pastaj u bë prej atyre që ndjejnë dhimbshuri.

32. Për këtë shkak, Ne urdhëruam për Bijtë e Israilit që, nëse ndokush vriste dikë jo për shpagim vrasje apo për krime në tokë (pra vrasje të padrejtë), do të ishte sikur të kishte vrarë krejt njerëzimin. Nga ana tjetër, nëse ndokush shpëton një jetë, do të ishte sikur të kishte shpëtuar jetën e gjithë njerëzimit. Dhe me të vërtetë, edhe pse atyre u shkuan të Dërguarit Tanë me shenja e prova të qarta, megjithatë edhe pas kësaj, shumë prej tyre vazhduan të kalojnë kufijtë në tokë.

33. Shpërblimi për ata që bëjnë luftë kundër Allahut dhe të Dërguarit të Tij dhe kryejnë mizori në tokë, është vetëm që ata të vriten ose të kryqëzohen, ose t’u pritet njëra dorë dhe këmba tjetër (dora e djathtë dhe këmba e majtë), ose të dëbohen nga vendi i tyre. Ky është turpi i tyre në këtë botë, ndërsa në Jetën e Fundit ata do të kenë ndëshkim të madh.

34. Përveç atyre të cilët (pasi kanë ikur dhe pastaj) kthehen prapë (si muslimanë) me pendim para se të hyjnë nën pushtetin tuaj; në rast të tillë dijeni se Allahu është vërtet gjithnjë Falës i Madh, Mëshirëplotë.

35. O ju që keni besuar! Plotësoni detyrat ndaj Allahut dhe kijeni frikë Atë. Kërkoni rrugë për t’iu afruar Atij dhe përpiquni e luftoni për Çështjen e Tij sa të mundeni, që të mund të jeni të fituar.

36. Sigurisht ata që nuk besojnë, sikur të kishin gjithë ç’ka në tokë e edhe një herë aq për të liruar veten nga Ndëshkimi i Allahut në Ditën e Ringjalljes, nuk do t’u pranohet atyre dhe për ta do të ketë dënim të dhimbshëm.

37. Ata do të dëshirojnë të dalin nga Zjarri, por ata kurrë nuk do të dalin dot që andej dhe për ta do të ketë dënim të përhershëm.

38. Priteni dorën e djathtë (në kyç) për vjedhësit, mashkull apo femër, si shpërblim për atë çfarë kanë kryer, ndëshkim për t’u bërë shembull nga Allahu. Dhe Allahu është i Gjithëfuqishmi, më i Urti Gjithëgjykues.

39. Por kushdo që pendohet pas krimit të bërë dhe kryen vepra të mira e të drejta (duke iu nënshtruar Allahut), atëherë sigurisht që Allahu do ta falë atë (do t’ia pranojë pendimin). Padyshim që Allahu është gjithnjë Falës i Madh, Mëshirëplotë.

40. A nuk e dini se vetëm Allahut i takon sundimi i qiejve dhe i tokës! Ai ndëshkon atë që Ai do dhe Ai fal atë që Ai do. Dhe Allahu është i Zoti për të bërë çdo gjë.

41. O i Dërguar! Mos u shqetëso për ata të cilët me të shpejt bien në mosbesim, të atillë që thonë: “Ne besojmë” me gojë, por në zemrat e tyre nuk ka aspak besim. Ka edhe nga jehuditë prej atyre që dëgjojnë me zell çdo gënjeshtër - dëgjojnë edhe prej atyre që as nuk kanë ardhur fare tek ti. Ata shtrembërojnë fjalët duke ua ndërruar vendin; ata thonë (u thonë njerëzve): “Në qoftë se ju jepet kjo gjë e kjo gjë, merreni atë, por në qoftë se nuk ju jepen këto gjëra, atëherë refuzoni!” Dhe për këdo që Allahu dëshiron ta fusë në Fitneh (gabim, sprovë për shkak të mospranimit të Besimit), ju nuk mund të bëni asgjë kundër Allahut. Janë ata, zemrat e të cilëve Allahu nuk do t’i pastrojë (nga mosbesimi dhe hipokrizia); për ta ka turpërim në këtë botë dhe në Botën e Pastajme ndëshkim të madh.

42. (Atyre u pëlqen) të dëgjojnë gjëra të rreme, të gëlltisin çdo gjë të ndaluar. Kështu që, nëse ata vijnë tek ti, ose gjyko mes tyre ose shmangu prej tyre. Në qoftë se shmangesh prej tyre, ata nuk mund të të sjellin ty kurrfarë dëmi, ndërsa po të gjykosh mes tyre, gjyko me drejtësi. Vërtet që Allahu i do ata që veprojnë me drejtësi.

43. Po si kërkojnë ata gjykimin tënd, kur ata e kanë Teuratin në të cilin është Gjykimi (i qartë) i Allahut?! Megjithatë, edhe pas kësaj ata shmangen, pasi ata nuk janë besimtarë të vërtetë.

44. Vërtet që Ne ia zbritëm Teuratin (Musait) dhe aty pat udhëzim dhe dritë, me anë të të cilit Pejgamberët që iu nënshtruan Vullnetit të Allahut plotësisht, gjykuan dhe i udhëhoqën jehuditë. (Po kështu) edhe rabbinët, edhe udhëheqësit dijetarë të fesë (i gjykuan jehuditë me anë të Teuratit pas Pejgamberëve), sepse atyre iu ishte besuar mbrojtja e Librit të Allahut dhe për më tepër ata ishin edhe dëshmues. Kësisoj mos kini frikë nga njerëzit, por m’u frikësoni Mua (o jehudi) dhe mos i shisni Fjalët e Mia për një çmim të mjerë. Dhe kushdo që nuk gjykon me atë që ka shpallur Allahu (me Ligjin e Allahut), të këtillët janë Kafira (jobesimtarë).

45. Dhe nga kjo pikëpamje, Ne urdhëruam për ta: “Jetë për jetë, sy për sy, hundë për hundë, vesh për vesh, dhëmb për dhëmb, dhe plagët barabar për secilin.” Por nëse ndonjë e fal shpagimin për Sadaka (bamirësi), kjo do të pranohet si shlyerje (e mëkateve) për të. Dhe kushdo që nuk gjykon me atë që ka shpallur Allahu, të këtillët janë Dhalimunë (mizorë, mosbesimtarë).

46. Ne vazhduam gjurmët e tyre me Isain, birin e Merjemes, duke vërtetuar Teuratin që pat ardhur para tij dhe Ne i dhamë atij Inxhilin në të cilin kishte udhëzim dhe dritë si dhe vërtetim të Teuratit që pat ardhur para tij (Inxhilit), udhëheqje dhe këshillim për Muttekinët (të përkushtuarit në Besimin e Pastër Islam).

47. Le të gjykojnë atëherë ithtarët e Inxhilit me atë që shpalli Allahu në të dhe kushdo që nuk gjykon me atë që ka shpallur Allahu, të këtillët janë Fasikunë (të pabindur e të panënshtruar ndaj Allahut).

48. Dhe Ne të kemi dërguar ty (O Muhammed) Librin (Kur’anin) me të vërtetën duke vërtetuar Librat e Parë që patën ardhur para tij dhe Muhajminun (i besueshëm në shkallën më të lartë dhe dëshmues) për ta (Librat e Parë), kështu që gjyko mes tyre me atë që ka shpallur Allahu dhe mos u shko pas dëshirave të tyre të kota duke u shmangur kështu nga e vërteta e cila të ka ardhur ty. Për secilin prej jush Ne kemi përshkruar një ligj dhe një rrugë të qartë. Po të kishte dashur Allahu, Ai do të kishte mundur t’ju bënte ju një komb, por (Qëllimi i Tij është) që t’ju provojë ju në atë që Ai ju ka dhënë, kështu që përpiquni e bëni garë për vepra të mira. Kthimi i juaj i të gjithëve është tek Allahu dhe atëherë Ai do t’ju njoftojë për çfarë ndryshuat ju mes veti.

49. Dhe në këtë mënyrë (ti o Muhammed) gjyko mes tyre me atë që të ka shpallur Allahu dhe mos u shko pas dëshirave të tyre të kota, por tregohu i vëmendshëm ndaj tyre që të mos kthejnë e të largojnë nga disa gjëra të cilat Allahu t’i ka zbritur ty. Por nëse ata largohen, atëherë dije se është Dëshira e Allahut për t’i ndëshkuar ata për disa mëkate të tyre. Dhe vërtet shumica e njerëzve janë Fasikunë (të pabindur e të panënshtruar ndaj Allahut).

50. A mos kërkojnë atëherë gjykimin e kohës së injorancës (padijes, para Islamit)? E kush është më i mirë në gjykim se sa Allahu, për një popull që ka një Besim të fortë?

51. O ju që keni besuar! Mos i zini jehuditë dhe të krishterët për Eulija (shokë, miq e mbrojtës). Ata janë shokë, miq e mbrojtës vetëm për njëri-tjetrin dhe nëse ndonjë prej jush i zë ata Eulija, atëherë nuk ka dyshim se ai është një prej tyre. Sigurisht që Allahu nuk e udhëzon atë popull që është Dhalimun (keqbërës, mohues).

52. Dhe i shihni ata, zemrat e të cilëve janë të sëmuara (me hipokrizi), të vrapojnë në shoqërinë e tyre duke thënë: “Ne kemi frikë se mos po na sjellin ndonjë fatkeqësi.” Mbase Allahu mund të sjellë fitore ose vendim sipas Vullnetit të Tij. Atëherë atyre do t’u vijë keq për atë çfarë mbanin të fshehur në veten e tyre.

53. Ndërsa ata që besojnë, do të thonë: “A këta janë ata njerëz (hipokritë) të cilët dhanë betimet më të forta në Allahun se ata ishin me ju (muslimanët)?” Gjithçka që ata bënë ka shkuar kot (për shkak të hipokrizisë së tyre) dhe e bënë veten të humbur.

54. O ju që keni besuar! Kushdo nga ju që tradhton e braktis fenë e tij (Islamin), atëherë Allahu do të sjellë një popull që Ai do ta dojë dhe ata do ta duan Atë: (një popull) të përulur ndaj besimtarëve, të rreptë ndaj mosbesimtarëve, që luftojnë në Rrugën e Allahut dhe që nuk i frikësohen fajësimeve të fajësuesve (ose të atyre që janë vetë fajtor). Kjo është Dashamirësia e Allahut të cilën Ai e lëshon mbi ata që Ai do. Dhe Allahu është i Gjithëmjaftueshëm për të përmbushur nevojat e krijesave të Tij, i Gjithëditur.

55. Vërtet që Valiu (Mbrojtësi e Ndihmuesi më i mirë) për ju është Allahu, është i Dërguari i Tij, janë besimtarët, - ata që kryejnë rregullisht e në mënyrë të përkryer faljet e rregullta ditore sipas kohëve, që japin Zekatin dhe ata që përkulen (ia nënshtrojnë veten me bindje Allahut në falje).

56. Dhe kushdo që zgjedh Allahun, të Dërguarin e Tij dhe ata që kanë besuar si Mbrojtës, atëherë, Partia e Allahut do të jetë fitimtare.

57. O ju që keni besuar! Mos i zini Eulija (shokë, miq e mbrojtës) ata të cilët e marrin fenë tuaj për tallje dhe dëfrim, prej atyre të cilëve iu dhanë Librat e Parë (jehudi e të krishterë) para jush, as nga mosbesimtarët dhe kini frikë Allahun nëse me të vërtetë jeni besimtarë të vendosur.

58. Edhe thirrjen tuaj (Ezanin) për falje, ata e marrin për tallje e lojë; kjo ngaqë ata janë popull që nuk kupton.

59. Thuaju: “O ithtarë të Librave të Parë! A na shani ne vetëm pse besojmë në Allahun dhe në Shpalljen që na është zbritur neve, edhe në çfarë është zbritur përpara nesh?” S’ka dyshim se shumica juaj janë Fasikunë (të panënshtruar e të pabindur ndaj Allahut).

60. Thuaju (O Muhammed, popujve të Librave të Parë): “A t’ju njoftoj për një gjë akoma më të keqe se kjo. Duke pasur parasysh shpërblimin nga ana e Allahut: ata (jehuditë) të cilët morën mbi vete Mallkimin e Allahut dhe Zemërimin e Tij, ata (disa) prej të cilëve Ai i shëndrroi në majmuna dhe në derra, ata të cilët adhuruan Taghutin (perëndi e zot të paqenë); të këtillët janë në shkallën më të keqe (në Ditën e Ringjalljes, në Zjarr të Xhehenemit) dhe tepër larg nga Rruga e Drejtë.”

61. Kur vijnë tek ti, ata thonë: “Ne besojmë,” por në të vërtetë ata hyjnë me qëllim të mosbesimit dhe po kështu dalin (pa besuar). Dhe Allahu e di më së miri se çka fshehin ata.

62. Shumë prej tyre (jehudive) i sheh se si nxitojnë drejt gjynaheve dhe shkeljes së Ligjeve (të Allahut) dhe se si hanë prej gjërave të palejuara (haram, ryshfete dhe fajde etj). Me të vërtetë e poshtër është ajo çfarë ata punojnë.

63. Përse rabbinët (dijetarët e fesë jehude) dhe udhëheqësit e tjerë të tyre nuk i ndalojnë ata nga përfolja e fjalëve të ulëta (mëkatare) dhe nga të ngrënët e gjërave të palejuara? Vërtet e poshtër është ajo që ata punojnë.

64. Jehuditë thonë: “Dora e Allahut është e lidhur (e shtrënguar, Ai nuk dhuron dhe nuk shpenzon nga Begatitë e Tij). “Qofshin të shtanguara duart e tyre dhe qofshin të mallkuar ata, për çfarë u nxorri goja! Përkundrazi, të Dy Duart e Tij janë gjerësisht të shtrira. Ai shpenzon nga Begatitë e Tij ashtu siç do Ai. Në të vërtetë, Shpallja Hyjnore e cila të ka zbritur ty nga Allahu, shton te shumica e tyre kokëfortësi mosnënshtrimi dhe mosbesimi. Ne kemi futur ndërmjet tyre armiqësi dhe urrejtje deri në Ditën e Ringjalljes. Çdo herë që ata ndezin zjarrin e luftës, Allahu ua shuajti atë, ndërsa ata gjithnjë përpiqen të bëjnë djallëzi në tokë. Dhe Allahu nuk i do Mufsidunët (ata që punojnë djallëzi në tokë).

65. Dhe vetëm sikur ithtarët e Librave të Parë të kishin besuar (Muhammedin sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), të kishin shmangur të keqen (gjynahin e madh, vënien shok Allahut) dhe të ishin bërë Muttekinë (të përkushtuar në Besimin e Pastër Islam), Ne me të vërtetë do t’i kishim fshirë krejt gjynahet e tyre dhe do t’i kishim pranuar ata ndër Kopshtet e Kënaqësisë (në Xhennet).

66. Dhe vetëm sikur të kishin punuar sipas Teuratit dhe Inxhilit dhe sipas asaj që është zbritur tash nga Zoti i tyre (sipas Kur’anit), ata sigurisht që do të kishin marrë furnizim (me bollëk) nga lart e nga poshtë këmbëve të tyre. Ka nga mesi i tyre njerëz të cilët janë në drejtim të vërtetë (ata punojnë sipas shpalljes së re, Kur’anit dhe e besojnë Pejgamberin Muhammed sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) por shumë prej tyre bëjnë vepra të liga.

67. O i Dërguar! Shpalle atë (Mesazhin) i cili të është zbritur ty nga Zoti yt dhe nëse nuk e bën këtë, atëherë nuk e ke shpallur Mesazhin e Tij (Nuk e ke çuar në vend Porosinë e Tij). Allahu do të të mbrojë ty nga njerëzit. Sigurisht që Allahu nuk e udhëzon një popull që nuk beson.

68. Thuaju: “O ithtarë të Librave të Parë! Nuk jeni në asnjë udhëzues të drejtë, derisa të mos punoni sipas Teuratit, Inxhilit dhe asaj (Kur’anit) që është zbritur tani tek ju nga Zoti juaj.” Padyshim se ajo që të është zbritur (O Muhammed) nga Zoti yt, shton tek shumica e tyre kokëfortësinë për të mos u nënshtruar dhe mosbesimin. Në këtë mënyrë, mos të të vijë keq për një popull që nuk beson.

69. Me siguri ata që besuan (në Njësinë e Allahut, në të Dërguarin Muhammed sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem dhe në shpalljen e tij, Kur’anin), që janë jehudi, sabianë, të krishterë - kushdo që beson Allahun dhe Ditën e Fundit dhe punon drejtësi, për ta nuk do të ketë aspak frikë e as nuk do të pikëllohen.

70. Me të vërtetë Ne morëm besën e Bijve të Israilit dhe u çuam atyre të Dërguar. Sa herë që u vinte atyre ndonjë i Dërguar me gjëra që ata nuk i dëshironin - disa prej atyre (të Dërguarve) i quajtën gënjeshtarë, ndërsa disa të tjerë ata i vranë.

71. Ata menduan se nuk do të kenë asnjë Fitneh (sprovë ose ndëshkim), kështu që ata u bënë të verbër e të shurdhër (nga Rruga e Drejtë). Pas kësaj Allahu iu kthye atyre (me Faljen e Tij), megjithatë përsëri shumë prej tyre u bënë të verbër e të shurdhër. Dhe Allahu është Gjithëvëzhgues për çdo gjë që ata bëjnë.

72. Sigurisht që mohuan ata të cilët thanë: “Allahu është Mesihu (Isai), biri i Merjemes.” Ndërsa vetë Mesihu (Isai) u tha: “O Bijtë e Israilit! Adhuroni Allahun, Zotin tim dhe Zotin tuaj. Nuk ka dyshim se kushdo që i vë shok në adhurim Allahut, atëherë Allahu e ka bërë haram (të ndaluar) Xhennetin për të dhe vendbanimi i tij do të jetë Zjarri. Dhe për Dhalimunët (mosbesimtarët, keqbërësit e mizorët) nuk do të ketë asnjë ndihmues.”

73. Vërtet që mohuan edhe ata të cilët thanë: “Allahu është i treti në treshen (në Trinitetin).” Por nuk ka Ilah (Zot, të adhuruar, që ka të drejtë të adhurohet) veç Një Ilah (Një Zot i Vetëm, Allahu) e i Vetëm. Dhe në qoftë se ata nuk ndalen nga ato që thonë, padyshim se për ata nga mesi i tyre që nuk besojnë, do të ketë dënim të dhimbshëm.

74. A nuk do t’i pendohen Allahut dhe të kërkojnë Faljen prej Tij? Pasi Allahu është gjithnjë Falës i Madh, Mëshirëplotë.

75. Dhe Mesihu, biri i Merjemes, nuk ishte veçse i Dërguar si shumë të Dërguar të tjerë që patën kaluar para tij. Nëna e tij (Merjemja) ishte e drejtë, e besueshme dhe që të dy ushqeheshin (si çdo njeri tjetër, ndërsa Allahu as ha dhe as pi dhe nuk ka nevojë për asgjë). Shiko se si ua bëjmë të qarta Ajetet Tona atyre, megjithatë shikoji se si gënjehen (dhe largohen nga e vërteta).

76. Thuaju: “Si adhuroni veç Allahut diçka që nuk ka aspak fuqi as t’ju dëmtojë e as t’ju sjellë dobi? Ndërsa është Allahu Ai i Cili është Gjithëdëgjuesi, i Gjithëdituri.”

77. Thuaju: “O ithtarë të Librave të Parë! Mos i kaloni kufinjtë në fenë tuaj (duke besuar diçka) jashtë të vërtetës, dhe mos ndiqni dëshirat e kota të njerëzve që e humbën rrugën kohë më parë dhe që bënë të humbin edhe shumë të tjerë dhe që e humbën krejt vetveten nga Rruga e Drejtë.”

78. Ata nga Bijtë e Israilit të cilët nuk besuan, u mallkuan nga goja e Daudit dhe Isait, birit të Merjemes. Kjo ngaqë ata nuk u bindën (ndaj Allahut dhe të Dërguarit të Tij) dhe gjithnjë i tejkalonin të gjithë kufinjtë.

79. Ata asnjëherë nuk e ndalonin njëri-tjetrin nga Munkeri (e keqja, mosbesimi, besimi i rremë) që ata gjithnjë vepronin. E poshtër vërtet ishte ajo që ata gjithnjë vepronin.

80. I vëreni shumë prej tyre që i zënë për Eulija (miq, shokë e mbrojtës) mosbesimtarët. Vërtet e ligë është ajo që i përgatitën vetit dhe për këtë arsye mbi ta ka rënë Zemërimi i Allahut dhe në ndëshkim ata do të mbeten gjithnjë.

81. Dhe po të kishin besuar Allahun dhe Pejgamberin (Muhammed sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) dhe çfarë i është shpallur atij, ata kurrë nuk do t’i kishin ata (mosbesimtarët) për miq e shokë, por shumë prej tyre janë Fasikunë (të panënshtruar e të pabindur ndaj Allahut).

82. Vërtet që do të shihni se armiqtë më të mëdhenj të besimtarëve (muslimanë) janë jehuditë dhe Mushrikët (idhujtarët, politeistët, mohuesit e Njësisë së Allahut) dhe do të gjeni se më të afërtit dhe që i duan besimtarët (muslimanët) janë ata që thonë: “Ne jemi të krishterë,” pasi nga mesi i tyre ka edhe priftërinj e murgjër të cilët nuk janë kryelartë e mospërfillës.

Pjesa 7

83. Dhe kur ata (të krishterët) e dëgjojnë atë (Kur’anin) që i është zbritur të Dërguarit (Muhammedit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), i sheh sytë e tyre të mbushur me lot për të vërtetën që dëgjojnë. Ata thonë: “Zoti ynë! Ne besojmë. Na shëno ne me dëshmuesit (ndër muslimanë).

84. Dhe përse të mos besojmë në Allahun dhe në të vërtetën që na ka ardhur (Islamin)? Do të donim që Zoti ynë të na pranojë (në Xhennet) bashkë me njerëzit e drejtë.”

85. Për atë që ata thanë, Allahu i shpërbleu me Kopshtet e Xhennetit nën të cilët rrjedhin lumenj dhe aty do të jenë përgjithmonë. Ky është shpërblimi për njerëzit bamirës.

86. Për ata që nuk besuan dhe përgënjeshtruan Ajetet Tona, ata do të jenë banuesit e Zjarrit të Xhehenemit.

87. O ju që keni besuar! Mos i bëni të paligjshme Tajjibatet (të mirat nga ushqimet, njerëzit, punët e tyre, besimin e gjithçka tjetër) të cilat Allahu i ka bërë të ligjshme për ju dhe mos i kaloni kufijtë, se me të vërtetë Allahu nuk i do thyesit e ligjeve (ata që kalojnë kufijtë e vendosur nga Allahu).

88. Dhe hani nga ato gjëra me të cilat Allahu ju ka furnizuar të ligjshme dhe të mira dhe kini frikë Allahun të Cilin ju e besoni.

89. Allahu nuk do t’ju ndëshkojë ju për ato gjëra të paqëllimshme në betimet tuaja, por Ai do t’ju ndëshkojë për betimet me qëllim dhe për të shlyer një betim (të qëllimshëm) ushqeni dhjetë të varfër me ushqim mesatar që ushqeni familjet tuaja, ose i vishni ata, ose lironi një rob. Por kushdo që nuk ka mundësi t’i bëjë këto, atëherë ai duhet të agjërojë tri ditë. Kjo është shlyerja për betimet e bëra dhe ruani betë tuaja (mos u betoni shumë). Kështu Allahu ju sqaron Ajetet e Tij që të mund të bëheni mirënjohës e falënderues.

90. O ju që keni besuar! Të gjitha pijet alkoolike dehëse e maramendëse, kumari (bixhozi), Ansabet (altarët ku flijohen kurbane për idhuj e tjer), Azlamet (hedhja e shortit ose kërkimi i fatit me shigjeta) janë të neveritura e punë prej shejtani, kështu që hiqni dorë prej gjithë atyre (rreptësisht dhe nga gjithë punët e neveritura) që të mund të jeni të fituar.

91. Shejtani do vetëm që të nxisë armiqësi e urrejtje mes jush me anë të pijeve dehëse (alkoolike e të tjera marramendëse) dhe kumarit (bixhozit), t’ju ndalojë ju nga të kujtuarit e Allahut dhe nga falja (Es-Salat). Pra, a po i jepni fund?

92. Dhe bindjuni Allahut e të Dërguarit (Muhammedit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) dhe kini kujdes e kini frikë Allahun. Pas kësaj, nëse ju ktheheni prapë, atëherë ta dini se detyra e të Dërguarit Tonë është vetëm komunikimi i qartë (i Mesazhit).

93. Për ata që besojnë dhe punojnë drejtësi e mirësi, nuk përbën gjynah për atë që kanë ngrënë (në të kaluarën), në qoftë se ata e kanë frikë Allahun (duke u shmangur këtej e tutje prej ndalimeve të Tij) dhe nëse besojnë dhe punojnë drejtësi e mirësi dhe përsëri kanë frikë Allahun dhe besojnë dhe përsëri më tej e kanë frikë Allahun dhe punojnë mirësi me Ihsan (me përkushtim e në mënyrë të përkryer). Dhe Allahu i do Muhsininët (ata që bëjnë mirë në Rrugën e Allahut).

94. O ju që keni besuar! Sigurisht që Allahu do t’ju sprovojë me diçka nga gjahu që e arrijnë duart ose shigjetat tuaja, me qëllim që Allahu të mund t’ju provojë se kush e ka frikë Atë pa e parë. Pastaj kushdo që i kalon lufijtë pas kësaj, për të do të ketë dënim të dhimbshëm.

95. O ju që keni besuar! Mos gjuani (gjah) kur jeni në Ihram për Haxh ose Umre dhe kushdo që e vret atë me qëllim, dënimi është një kurban i një kafshe të ngrënshme (dele, dhi, lopë etj) të sjellur në Kabë, e barazvlefshme me atë që ai ka vrarë, e gjykuar kjo nga dy burra të drejtë nga mesi juaj; ose për shlyerje të gjynahit ai duhet të ushqejë njerëz të varfër, ose sa i takon kjo në agjërim, që të ndjejë peshën e ndëshkimit të veprës së tij. Allahu ka falur të kaluarën, por kushdo që e bën atë përsëri, Allahu do të marrë shpagim prej tij. Dhe Allahu është i Gjithëfuqishëm, plotësisht i Zoti për të marrë Shpagim.

96. E lejuar për ju është gjuetia (e kafshëve) ujore dhe përdorimi i tyre si ushqim për veten tuaj dhe për ata që udhëtojnë, por e ndaluar është gjurtia (e kafshëve) në tokë për sa kohë që jeni në gjendje të Ihramit. Dhe kini frikë Allahun tek i Cili ju do të tuboheni përsëri.

97. Allahu e ka bërë Kabën, Shtëpinë e Shenjtë, vend sigurie dhe përfitimi (si vizita për Haxh ose Umre) për njerëzimin. Po kështu i ka bërë edhe Muajt e Shenjtë, kafshët e caktuara për kurban dhe shenjat dalluese të tyre (me një kurorë që u vihet kafshëve dhe njerëzve që i shoqërojnë ato kafshë), me qëllim që ta dini se Allahu ka Dijeni të plotë për gjithë ç’ka në qiej dhe gjithë ç’ka në tokë dhe se Allahu është i Gjithëditur për çdo gjë.

98. Dijeni se Allahu është i Ashpër në dënim dhe se Allahu është gjithnjë Falës i Madh, Mëshirëplotë.

99. Detyra e të Dërguarit është vetëm të kumtojë (Mesazhin). Dhe Allahu di gjithçka që ju shfaqni dhe gjithçka që ju fshehni.

100. Thuaj: “Nuk janë njësoj Al-Khabithi (çdo gjë e keqe, e neveritshme për njerëzit) dhe Al-Tajib (çdo gjë e mirë dhe e pëlqyer nga njerëzit), megjithëse bollëku i së keqes mund të të mahnit.” Kështu pra, kini frikë Allahun, o njerëz me mendje të shëndoshë, me qëllim që të mund të jeni të fituar.

101. O ju që keni besuar! Mos pyetni për gjërat që, nëse ju janë dhënë të qarta, mund t’ju sjellin shqetësime. Por në qoftë se pyesni për to në kohën kur vazhdon shpallja e Kur’anit, ato do t’ju bëhen të qarta. Allahu jua ka falur atë; e Allahu është gjithnjë Falës i Madh, tepër Durimtar.

102. Një popull që ishte para jush bëri të tilla pyetje dhe për këtë shkak ata u bënë mosbesimtarë.

103. Nuk i ka themeluar Allahu (besimet pagane në bestytni etj) si Behirah - ose Sa’iba - ose Vasila - ose Hami. Por ata që nuk besojnë, shpifin gënjeshtër kundër Allahut dhe shumica e tyre nuk kanë mend (nuk kuptojnë).

104. Dhe kur u thuhet atyre: “Ejani tek ajo që ka shpallur Allahu dhe tek (çka thotë) i Dërguari,” ata thonë: “Neve na mjafton ajo që gjetëm e që ndiqnin baballarët tanë,” megjithëse baballarët e tyre nuk kishin asnjë dije dhe asnjë udhëheqje.

105. O ju që keni besuar! Kujdesuni për veten tuaj. Në qoftë se ndiqni udhëzimin e drejtë, në qoftë se përqafoni të drejtën (Islamin me urdhërat e detyrimet e tij), në qoftë se ndaloheni prej të keqes (mohimit, mosbesimit, besimit në shumë zota e tjer dhe ndalimet tjera të Islamit), atëherë asnjë e keqe nuk do t’ju vijë juve nga ata që janë në rrugë të gabuar e në humbje. Kthimi juaj i të gjithëve është tek Allahu, pastaj Ai do t’ju njoftojë ju me gjithçka që ju keni bërë.

106. O ju që keni besuar! Kur i afrohet vdekja kujtdo prej jush dhe bëni testament, atëherë merrni dëshminë e dy burrave të drejtë nga të afërmit tuaj ose dy të jashtëm, në qoftë se udhëtoni në tokë dhe ju bie fatkeqësisht çasti i vdekjes. I ndalni ata të dy pas kryerjes së faljes, e në qoftë se jeni në dyshim për besnikërinë e dëshmisë së tyre, atëherë le të dëshmojnë të dy në Emër të Allahut (duke thënë): “Ne nuk dëshirojmë nga kjo për asnjë përfitim të kësaj bote edhe sikur trashëguesi të jetë i afërmi i ynë. Ne nuk do të fshehim Dëshminë e Allahut, pasi atëherë vërtet do të ishim prej atyre që bëjnë gjynahe.”

107. Nëse merret vesh se këta të dy nuk kanë qenë të drejtë, atëherë në vend të tyre le të dalin dy të tjerë nga të afërmit që u takon e drejta e trashëgimisë. Le të betohen ata të dy për Allahun duke thënë: “Ne pohojmë se dëshmia jonë është më e vërtetë se dëshmia e atyre të dyve dhe se ne nuk e kemi cënuar aspak të vërtetën, sepse atëherë do të ishim prej keqbërësve.”

108. Ata duhet ta bëjnë atë sa më bindëse, që dëshmia e tyre të jetë sa më e vërtetë (e kështu të pranohet), ose përndryshe ata mund të kenë frikë se mund të pranohen dëshmi tjera pas dëshmisë së tyre. Dhe kini frikë Allahun dhe dëgjoni (dhe bindjuni Atij). Allahu nuk e udhëzon popullin Fasikun (të panënshtruar e të pabindur ndaj Allahut).

109. Ditën kur Allahu do t’i mbledhë të Dërguarit e Tij së bashku dhe u thotë atyre: “Cila ishte përgjigja që morët (nga njerëzit kur u dhatë mësim atyre)?” Ata (Pejgamberët) do të përgjigjen: “Ne nuk dimë asgjë. Vërtet Vetëm Ti je i Gjithëdituri për çdo gjë të Gajbit (të panjohurës, të fshehtës, të padukshmes).”

110. Përkujto kur Allahu do t’i thotë (Ditën e Llogarisë): “O Isa, biri i Merjemes! Kujto Mirësinë Time mbi ty dhe mbi nënën tënde kur të mbështeta ty me Ruhul-Kudusin (Melekun Xhibril) dhe kështu ti u fole njerëzve që në djep dhe në burrëri; dhe kur Unë të mësova ty shkrimin, Hikmetin (Urtësinë), Teruatin dhe Inxhilin; dhe kur ti bëre nga balta një formë zogu me Lejen dhe Vullnetin Tim, pastaj ti i fryve dhe ai u bë zog me Lejen dhe Vullnetin Tim; shërove edhe të verbërit e lindur dhe lebrozët me Lejen dhe Vullnetin Tim; edhe kur ti ngjalle të vdekurin me Lejen dhe Vullnetin Tim; edhe kur Unë i ndalova Beni Israilët prej teje (kur ata vendosën që të të vrasin ty) që prej ardhjes tënde në mesin e tyre me prova të qarta dhe mosbesimtarët nga mesi i tyre thanë: “Kjo nuk është tjetër, vetëm se magji e kulluar.”

111. Dhe kur Unë u futa në zemër nxënësve (dishepujve të Isait) që të më besojnë Mua dhe të Dërguarin Tim, ata thanë: “Ne besojmë dhe dëshmojmë se jemi Muslimanë.”

112. (Kujto) kur nxënësit thanë: “O Isa, biri i Merjemes! A mundet Zoti yt të na zbresë një sofër (të shtruar) nga qielli?” Isai u tha: “Kini frikë Allahun nëse jeni me të vërtetë besimtarë.”

113. Ata thanë: “Ne duam që të hamë prej saj dhe të jemi më të fortë në Besim dhe ta dimë që ti me të vërtetë na ke njohur me të vërtetën, dhe që vetë ne të jemi dëshmuesit e saj.”

114. Isai, biri i Merjemes, tha: “O Allah, Zoti ynë! Na dërgo neve nga qielli një sofër të shtruar që të ketë në të për të parin e për të fundit një bollëk si në gosti feste dhe si argument prej Teje (shenjë bindëse që me të vërtetë kjo sofër e shtruar është prej Allahut). Furnizona ne sepse Ti je më i Miri Furnizues (Dhurues i Rizkut).”

115. Allahu tha: “Do t’ua zbres atë juve, por në qoftë se ndonjë prej jush pas kësaj mohon (e nuk beson), atëherë Unë do ta ndëshkoj atë me vuajtje të tilla sa Unë nuk kam lëshuar mbi ndonjë krijesë tjetër në gjithë Alemin (gjithçka që ekziston nga njerëzit dhe xhindet).”

116. Kujto edhe kur Allahu do të thotë (në Ditën e Ringjalljes): “O Isa, biri i Merjemes! A mos u the ti njerëzve, ‘Më adhuroni mua dhe nënën time si dy zota përkrah Allahut’?” Ai (Isai) do të thotë: “Lavdi të qoftë Ty! Kurrë nuk më shkonte mua të thosha një gjë të tillë, çfarë unë nuk kisha aspak të drejtë ta zija me gojë. Sikur ta kisha thënë një gjë të tillë, Ti padyshim që do ta dije atë. Ti e di se ç’ka thellë në brendësinë time edhe pse unë nuk di asgjë se ç’ke Ti në Veten Tënde. Padyshim që Ti dhe vetëm Ti je i Gjithëdituri për Gajbin (për gjithçka të panjohur, për të gjitha të fshehtat).

117. Kurrë nuk u kam thënë ndonjë gjë përveç çfarë Ti më urdhërove të them: ‘Adhuroni Allahun, Zotin tim dhe Zotin tuaj’ dhe unë isha dëshmitar për ata kur unë jetova dhe u mora me ta, por kur Ti më ngrite mua lart, Ti ishe Gjithëvëzhgues mbi ta dhe Ti je Gjithëdëshmues për çdo gjë.(Ky është qortim i madh dhe një paralajmërim i ashpër për gjithë të krishterët kudo qofshin e të çfarëdo lloji qofshin).

118. Në qoftë se Ti i ndëshkon ata, ata janë robët e Tu, dhe nëse Ti i fal, vërtet që Ti, Vetëm Ti je i Gjithëfuqishmi, më i Urti Gjithëgjykues.”

119. Allahu do të thotë: “Kjo është një Ditë në të cilën të vërtetët do të përfitojnë nga e vërteta e tyre: Për ta janë Kopshtet e Begatë të Xhennetit nën të cilët rrjedhin lumenj - aty do të banojnë përherë. Allahu është i kënaqur me ta dhe ata janë të kënaqur me Të. Ky është ngadhënjimi madhështor i lumturisë (Xhenneti i Lartë i Pasosur).”

120. Allahut i takon mbisundimi i qiejve dhe i tokës dhe i gjithë ç’ka në to dhe Ai është Mbizotërues përmbi gjithçka, i Zoti për të bërë çdo gjë.